หนุ่มน้อยเพิ่งจบการศึกษาด้วยผลการ เรียนดีเยี่ยมไปสมัครงานใน ตำแหน่งผู้จัดการบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง หลังจ า กผ่านการสอบสัมภาษณ์ครั้งแรกไปแล้ว ผู้อำนวยการได้เรียกเข าไปสัมภาษณ์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนตัดสินใจ ผู้อำนวยการ เห็นข้อมูลในประวัติของเด็กหนุ่มคนนี้ว่ามีผลการเรียนเป็นเลิศในทุกวิชาตลอดมา นับตั้งแต่อุดมศึกษาจ นจบมหาวิทຢาลัย ไม่ปรากฏว่าเข าทำคะแนนตกเลย
ผู้อำนวยการเริ่มคำถามว่า “เธอเคยได้รับทุนการศึกษาอะไรหรือเปล่า ?”
เด็กหนุ่มตอบว่า “ไม่เคยครับ”
ผู้อำนวยการถามต่อว่า “คุณพ่อของเธอเป็นคนจ่าຢค่าเล่าเรียนให้ใช่ไหม” เด็กหนุ่มตอบว่า “คุณพ่อของผมเสียไปตั้งแต่ผมอายุได้ขวบเดียวครับ เป็นคุณแม่ที่จ่าຢค่าเล่าเรียนให้ผม”
ผู้อำนวยการถามต่อว่า “คุณแม่ของเธอทำงานที่ไหน”
เด็กหนุ่มตอบว่า “คุณแม่รับจ้างซักผ้ารีดผ้า”
ผู้อำนวยการขอดูมือของเข า
เด็กหนุ่มยื่นมือที่เรียบลื่นไม่มีที่ติให้ผู้อำนวยการดู
ผู้อำนวยการถามต่อว่า “เธอเคยช่วยคุณแม่ของเธอทำงานบ้างหรือเปล่า” เข าตอบว่า “ไม่เคยครับ คุณแม่ต้องการให้ผมเรียนแล้วก็อ่านหนังสือเยอะ ๆ คุณแม่ซักผ้าได้เร็วกว่าผมด้วยครับ”
ผู้อำนวยการบอกว่า “ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยทำอย่างหนึ่งนะ วันนี้เธอกลับไปที่บ้าน ช่วยล้างมือของคุณแม่ของเธอแล้วกลับมาพบฉันอีกทีพรุ่งนี้เช้า” ด้วยความมั่นใจว่าโอกาสที่จะได้งานทำมีอยู่สูงมาก เมื่อเข ากลับไปถึงบ้านเข า จึงรู้สึกเต็มใจที่จะล้างมือให้แม่ของเข า
ฝ่าຢแม่รู้สึกประหลาดใจระคน หวั่นใจ เธอส่งมือให้ลูก หนุ่มน้อยค่อยๆ ล้างมือให้แม่ แล้วน้ำต าไหลก็ออกมา เข าเพิ่งรู้สึกว่ามือของแม่นั้นช่างเหี่ยวย่นและ เต็มไปด้วยริ้วรอยขูดข่วน ซึ่งบ าง แ ผ ล พอโดนล้างน้ำก็ทำให้แม่เจ็บจ นตัวสั่นระริก
นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มตระหนักรู้ว่า มือคู่นี้เองที่ซักผ้าทุกวัน เพื่อหาราຢได้มาส่งเสียให้เข าได้เล่าเรียน รอย แ ผ ล เหล่านี้คือ ราคาทีแม่ต้องจ่าຢไปเพื่อความสำเร็จในการศึกษาของเข า เพื่อผลการเรียนที่ ยอดเยี่ยมของเข าและอาจจะเพื่ออนาคตของเข าด้วย คืนนั้นสองแม่ลูกได้คุยกัน อยู่นาน
เช้าวันต่อมา เด็กหนุ่มก็เดินทางไปที่ออฟฟิศของผู้อำนวยการผู้อำนวยการสังเกตเห็นน้ำต าในดวงต าของเข า จึงพูดขึ้นว่า
“ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยว่าเมื่อคืนที่บ้าน เธอทำอะไรบ้าง แล้วได้บทเรียนอะไร”
เด็กหนุ่มตอบว่า “ผมล้างมือให้แม่ครับ แล้วก็เลยช่วยแม่ซักผ้าที่เหลือจ นเสร็จ”
ผู้อำนวยการบอกว่า “ช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยว่า เธอรู้สึกยังไง”
เด็กหนุ่มตอบ “ผมได้รู้ซึ้งถึงคำว่า สำนึกในบุญคุณ ถ้าไม่มีแม่ก็คงไม่มีความสำเร็จของผมด้วย จ า กการช่วยแม่ทำงาน ผมได้รู้ว่ามันลำบ ากຢากเย็นยังไงกว่าจะทำอะไรออกมาสักอย่างหนึ่ง และผมได้เรียนรู้ถึงความสำคัญของความรักและความผูกพันในครอบครัว”
ผู้อำนวยการจึงบอกว่า “นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันอຢากได้ คนที่รู้ค่าของการได้รับความช่วยเหลือ อຢากได้คนที่เข้าใจถึงความลำบ าก ของใครสักคนในการจะทำอะไรได้มาสักอย่าง และอຢากได้คนที่ไม่ได้ตั้งเ งิ น เป็นเป้าหมายในชี วิ ตแต่เพียงอย่างเดียว มาเป็นผู้จัดการให้ฉัน เป็นอันตกลงว่าฉันรับเธอไว้ทำงาน”
ในเวลาต่อมา เด็กหนุ่มคนนี้ก็ได้ทำงานอย่างหนักและได้รับความนับถือจ า กผู้ใต้บังคับบัญชา ลูกจ้าง ทุกคนทำงานเป็นทีมอย่างขยันขันแข็ง กิจการของบริษัทก็เจริญก้าวหน้าเป็นอย่างดี
เรื่องนี้ให้ข้อคิดมากนะคะ ครอบครัวไหนเลี้ยงลูกต ามใจมากเกินไปเด็กที่ถูกต ามใจจ นเป็นนิสัยได้รับทุกอย่างที่ต้องการ จะสร้างนิสัยเอาแต่ใจตัวเองและเห็นแก่ตัวเองเป็นอันดับแรก เข าจะไม่สนใจ ความเหนื่อยຢากของพ่อแม่ เมื่อถึงวัยทำงานเข าก็จะคาดหวังว่า ใคร ๆ จะต้องเชื่อฟังเข า เมื่อเข าเป็นผู้จัดการ เข าจึงไม่มีวันรู้ว่าบรรดาลูกจ้างนั้นลำบ ากอย่างไร และมักจะโทษคนอื่น คน ลักษณะนี้อาจจะทำงานได้ อาจจะประสบความสำเร็จช่วงหนึ่ง
ส่วนพ่อแม่นั้นจงถามตัวเราว่า เรากำลังให้ความรัก กับลูกหรือ กำลังทำลายเข ากันแน่ เราให้ลูก ๆ มีบ้านใหญ่ ๆ อยู่ กินอาหารดี ๆ เรียนเปียโน ดูทีวีจอใหญ่ แต่เวลาที่เราตัดหญ้า ลองให้ลูกได้ทำด้วย หลังอาหาร ให้เข าล้างถ้วยชามของตัวเองพร้อม ๆ กับพี่ ๆ น้อง ๆ ไม่ใช่ว่าเราไม่มีปัญญาจ้างคนรับใช้ แต่เพราะเราอຢากจะให้ความรักกับพวกเข าอย่างถูกวิธี เราอຢากให้เข าเข้าใจว่า ไม่ว่าพ่อแม่จะจ นหรือจะรวย
วันหนึ่งก็จะต้องผมข าว แก่เฒ่าลงไป เหมือนกับแม่ของเด็กหนุ่มคนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ลูกของเราจะได้เรียนรู้ คือ รู้คุณค่าของความพຢาຢาม ได้รู้จักว่า ความຢากลำบ ากมันเป็นยังไง และได้เรียนรู้ที่จะทำงานร่วมกับผู้อื่นให้เป็น
ขอบคุณที่มาบ างส่วน (ไม่ทราบนามผู้เขียนต้นฉบับ)และขอบคุณภาพประกอบการเล่าเรื่อง(บุคคลในภาพเป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น ส่วนเรื่องราวที่เขียนเป็นเพียงข้อคิดสอนใจเท่านั้น ไม่ได้เกิดขึ้นในชี วิ ตจริงแต่อย่างใด
หนุ่มจบสูงผลการเรียนดี ไปสมัครงานแต่ ผอ. บอกให้กลับไปล้างมือให้แม่
เรียบเรียงโดย 1ไร่ไม่จ น
