เมื่อฉันจ า กโลกนี้ไป วันที่ฉันต า ย คนที่แค้นฉัน พากันร้องรำทำเพลงหัวเราะดีใจคนที่รักฉัน พากันร้องไห้ระงมวันที่ฝังร่ างของฉัน คนที่แค้ นฉัน มองไปที่หลุมแล้วยิ้มเย้ยที่มุมปากคนที่รักฉัน ได้แต่เบือนหน้าหนี ไม่อย ากเห็นร่ างของฉันที่กำลังจะถูกดินกล บหน้า
หนึ่งปีผ่านไป ฉันเหลือแต่โครงกระดูก หลุมศ พถูกพายุลมฝนซัดสาดคนที่แค้ นฉันนาน ๆ เข าพูดถึงฉันที พูดทีไรเข าก็รู้สึกนึกชิงชังฉันอยู่ คนที่รักฉันไม่รู้จะบอกความในใจกับใคร จึงได้แต่ร้ องไ ห้เดียวด ายในค่ำคืนนั้นสิบปีให้หลัง คนที่แค้ นฉันยังพอจำชื่อของฉันได้ แต่แทบจะจำใบหน้าของฉันไม่ได้แล้ว
คนที่รักฉันเมื่อใดที่นึกถึงฉัน พวกเข าพากันนิ่งเงียบไปสักครู่การดำเนินชี วิ ต ทำให้เข าไม่อาจที่จะหม กมุ่น คิดถึงแต่เรื่องของฉันได้อีกต่อไป หลายสิบปีผ่านไป หลุ มศ พของฉันยังคงถูกลมฝนพายุซัดกระหน่ำไม่เคยเปลี่ยนคนที่แค้ นฉัน ร่างของเข าก็ถูกฝังลงในป่ าช้ าเดียวกัน
คนที่รักฉัน ก็ถูกฝังไว้ในป่าช้าเดียวกับฉันเช่นกันฉันกลายเป็นความว่างเปล่าของโลกใบนี้ สิ่งที่ฉันหวงแหนรักนักรักหนา ถูกเปลี่ยนมือไปเป็นของคนอื่น สิ่งที่ฉันพย าย ามหามาทั้งชี วิ ต แม้แต่ต้นหญ้าเพียงต้นเดียว ฉันก็เอาติดตัวไปด้วยไม่ได้แก่งแย่งช่วงชิงกันไปใย ย ามอนิจจังมาเยือน ทุ กสิ่งล้วนว่างเปล่า สั่งสมคุณธรรมความดีไว้บ้าง เมื่อถึงเวลาไป ให้คนข้างหลังได้ระลึกหา ให้เสบียงในภพหน้าไม่ข าดพร่องเพราะถึงเวลานั้น อย ากทำก็สาย ละอ ายก็ช้าเสียแล้ว
ที่มา : นุสนธิ์บุคส์
เรียบเรียงโดย 1ไร่ไม่จ น